Sessiz karanlığın içine çökmüş,
hüzün. Gecelere; teslim olmuşken, gözyaşları... yalnızlığın gölgesi görünmüş duvarda.Adım adım büyüyen; çaresizlik. Yastığa düşen boz bulanık hayallerle, yatağımı kaplayan soğuk, yüreğimi de üşüttü.
Gecelerce; imzasız satırlara taşıdım, duygularımı. Belki bir gece; kaderin ördüğü çaresizliği, şansımı kullanarak bozacağım. Kırık dökük mutluluğumu, yarım kalmış sevgimi, yeniden yaşamak için dağıtacağım, umutsuzluğumu.
Gökyüzünden düşen yıldızlardan; taç yaptım, sahipsiz gönlüme.
Karanlıktan aydınlığa dönecek, gecelerim.Elbet bir umutla; bambaşka bi yüreği sevecek, günün birinde...
25.12.03
Tamamını Oku
Bazen bir bilinmezliğin griliğine dalar insan,ne istediğini bilirlerde değildir.Bir dipsiz kuyuya sarkıtılmış,ıslanmış duyguların içinde sahipsiz gibidir.Bir heyecanın,bir kalp sızlamasının uzağında ama ona sahip olabilmenin umudunu da taşır yanında...Beyaz tuvale bakılır,gülümsenir,oysa renk cümbüşü içindedir palet,resme bir yerden başlanacaktır mutlaka...Yüreğin mevsimleri mevsimlere hazır değildir ama,ama mevsimler gelecek ve ilkyaz resmine bir kardelenle başlanacaktır...belki de bu bir başyapıt olacaktır,kalacaktır ömrünce Sırma..
Karamsar ama umudu yitirmemiş güzel bir yazı..
Umutlar solmasın hiç..
Tebrikler
Mim Kemal Ertuğrul
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta