Geç Kaldım Şiiri - Anıl Kılıç

Geç Kaldım

Ben sana bir türlü gelemedim.
Hep yarım kaldım adımlarımda, hep eksik…
Ne gözlerinin kıyısına varabildim,
Ne de ellerine uzanacak kadar cesur olabildim.

Sana dair kurduğum cümleler,
Boğazıma dizilen hıçkırıklar gibi…
Söyleyemedim.
Sadece içimden binlerce kez tekrar ettim…
“Gel” dedim sana,
“Anla beni” dedim… ama diyemedim.

Kelimelerim büyümedi içimde.
Korkular büyüdü sadece…
Özür diliyorum şimdi,
Ama biliyorum, bazı gecikmelerin telafisi yoktur,
Ve bazı susuşlar, bir ömür boyunca affedilmez…

Korktum.
Evet, korktum işte.
Neden mi bilmiyorum.
Belki reddedilmekten,
Belki sana fazlalık gibi görünmekten.
Ama en çok da kendimden korktum…
Sana olan duygularımın büyüklüğünden,
Ve senin beni sessizliğe mahkûm edişinden…
Ya kabul etmezsen dedim,
Ya bir yabancı gibi kalırsam gözlerinin kıyısında?
Ya bunca cesaretimi
Bir tebessüm bile karşılamazsa?
İşte bu yüzden sustum ben.
Bu yüzden geç kaldım.
Sana gelemeyecek kadar sessiz,

Ve sana gelse de hiçbir şey diyemeyecek kadar
kırgındım hayata.
Şimdi,
Biraz buruk, biraz yorgun adımlarla yürüyorum sokaklarda.
Yüzümde sessizliğin gölgesi,
Avuçlarımda sana hiç veremediğim kelimeler…

Ve ne zaman bir köşe başından dönsem,
Kalbim seni arıyor hâlâ…
Bazen bir kuşun kanadında hayalini görüyorum,
Bazen rüzgârın sesiyle gelen bir “keşke”de…
Ve içimde,
Sürekli kendine sorular soran bir ben var:
“Biraz daha cesur olsaydım…
Biraz daha erken gelseydim…
Bir bakışına biraz daha inanmış olsaydım…

Ne değişirdi sence?”
Belki biz olurduk.
Belki sarılırdık, konuşmadan da anlayarak.
Belki gülüşünü izlerken kendimi bulurdum.
Ama olmadı işte…

Çünkü ben sustum.
Çünkü ben bekledim.
Ve sen, hiçbir zaman geriye bakmadın.
Şimdi adını bile sessizce geçiriyorum içimden.
Bir şiirin dizesi gibi.
Bir yarım kalmış dua gibi.
Ve hâlâ,
Sana konuşmaya cesaret edemiyorum…