Gecenin en karanlığında gel bana,
Kimse görmesin bilmesin seni..
Malum dost az düşman ise,
Gani bu dünyada....
Sen herkesten habersiz gel bana.
Gitmek ister insan bazen.
Belki bir martı kanadı üstünde,
Ya da düşen bir yaprağa tutunup.
Kendinden gitmek ister belli ki.
Sevdiğine gitmek, ona ulaşmaktır hedefi....
Hani masallarda gökten üç elma düşerya;
Biri masalı anlatana, diğeri kaleme alana,
Sonuncu ise dinleyenlerin başınadır genelde.
Bu defa üç yağmur damlası düşsün,
Hemde en büyüğünden gökyüzünden...
Kaybolmuş bir hazine gördüm sanırsın belki,
Denizler altında saklı kalmış bir cevher...
Kapılırsın bir süre o eşsiz ışıltısına,
Gözlerini kamaştırır o an...
Yaklaştıkça anlarsın, aslolan gerçeği.
Sevgiydi insanı hayata bağlayan.
Beklemeden çat kapı belki
Sen evde bile yokken üstelik,
Zamansız karşında beliren...
Bırak yaslanayım.
Sadece omzuna değil,
Sol yanına da...
Huzur bulsun benliğim.
Sen, sadece bak bana...
Kim o, kim var orada?
Neden karadı her yer ansızın?
Işıkları kim kapattı?
Hey sen oradaki...
Neden konuşmuyorsun?
Kimi kuramlar der, kimi kurallar.
Neye ve kime göredir asıl olan.
Tek gerçek vardır hayatta oysa.
O da ihtiyaçlar.
Kimi meyve ister hayattan,
Bekleme ve bekletme hiç bir şeyi;
Belki güzel bir an gelir diye...
Giy en özel kıyafetlerini,
Tak en güzel takılatını,
Koy masana en şık takımlarını.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!