Foça Günleri Şiiri - Özcan Nevres

Sabah gün ışırken,
Güneşin doğacağı yerde,
Tepelere taç olmuş kızıllıklar.
Deniz gümüş bir çarşaf gibi
Sanki serilmiş önüme.
Yürüyorum ama nereye?
Sana kavuşmak umudu mu
Beni böylesine sürükleyen.
Kimsecikler yok ortalıkta
Ne sen
Ve nede başkaları
Yalnız kalmış tüm kaldırımlar
Ve caddeler, sokaklar.
Karamsarlık çöküyor içime,
Soruyorum kendime,
Bu kentin terkedilmişi,
Sadece ben miyim diye.,
Niye benden başkası yok.
Gün ışıdı iyiden iyiye
Bak ne hızlı yürüyor,
Şu tombul nine.
Belli ki kilo Sorunu var.
Ya şu iki genç kız
Koşarcasına nereye gidiyorlar böyle.
Yanımdan geçenlerde,
Kimilerinde formda kalma tutkusu,
Kimilerinde kilo verme arzusu.
Bende ise sensizliğin acısı.
Yürüyoruz hep birlikte,
Bu yol beni
Nereye götürecek böyle.
Sana mı ulaştıracak beni,
Ne gezer?
Bu yol karamsarlığın
Ve de umutsuzluğun
En yoğun olduğu yerde
Kayaların arasında
Tüm gözlerden yittiğimde
Sensizliğime ağladığımda biter
O ıssız kayalıklarda,
Siren kayalıklarındaki gibi
Hıçkırık sesleri duyarsan eğer,
Bil ki sevgilim
O ağlayan benim işte.