Fırtınanın Ortası Şiiri - Kasım Kobakçı

Zor oldu seni kabul etmek,
İlk zihnimden çıkardım.
Ulaştırdım seni en derinlere.
Orada değil, önce benliğimde tuttum.
*
İstemediğimden değil,
Sana inandığımdan tuttum.
*
Şu tarlalardaki ekinler,
Açtı saçtı sırlarını bana,
Güz gelir, hakikat çarpar insanın yüzüne,
Ben bütün gerçekliği, seninle tuttum.
*
Sevmediğimden değil,
Sana taptığımdan tuttum.
*
Yükseğe baksam, gök gürledi,
Aşağılara baksam, toprağa takıldım,
Ruhum desen, en çok yalnızlıkla sızladı,
Dizlerim büküldü, yine de tüm cesaretimi sana adadım.
*
Tükürmem gerekirdi, evet sustum,
Hep üzerime geldiler, sinmedim,
Yutkunabildiklerimi, günde üç kez geri verdim,
Çare dediler, hap diye seni içime yuttum.
*
İstemediğimden değil,
Sana mecbur kaldığımdan tuttum.
*
Yaşadığım her an, tek kuruşluk,
Varsa bir teselli, çok uzak,
Zaman desen, artık buruşuk.
Eskiler benimle, yeni ne varsa sattım.
*
Kendimi fırtınanın ortasına bıraktım,
Sana sükûneti bıraktım.
Sevmediğimden değil,
Sana güvendiğimden,
Çok güvendiğimden tuttum.
Tek dileğimdin,
Tüm benliğimle aldığım.