Firtina Şiiri - Banu Doğan

Senden çok uzakta hüznü
yudumluyorum çiğerlerime,
Yine susmayı seçip bir mülteci gibi
dolaşıyorum esen rüzgarın peşinde,
Yorgunum,
Kırgınım
Takatsizim köşe başlarında
Umutlarım kayıp,
Rotamı şaşırdım kendi
gölgemin büyüsüne kapılırken.

Güzergâhı olmayan umudun son
kırıntılarınıda hovarda rüzgâr savurdu .
Yine bir boşluk daha!
Bu Kaçıncı fırtınaya davet bilmiyorum..
Kop be fırtına!
kalmasın kırıntısı mutluğun!
Kalan parçaları da al yüreğimden
nasılsa birleştiremiyordum!

Nefesim yetmiyor!
Etkisinde kalan aciz bedenim
firtınaya yenik düşüyor,
kaybolup gidiyorum dudaklarimda
belli belirsiz kelimeler;
Duy sesimi nefesim kesilmeden!

Ayazın soğukluğu,nefesimin
sayısını sıfıra indiriyor;
Belkide Yarını olmayacak bu gecenin!
Icimdeki sese göre
son bir hakkım daha kalmış yaşamak
icin son bir Umut yükseliyor gecenin
karanlığında,koştukca koşuyorum
düşlediğimiz yere doğru,derin bir
OF düşüyor yalpalayarak kaldırıma !

Ve...
Ve Sessizliğin ardından
Sensizliğin tutuyor ellerimden..

Yazar:@BanuDGN
🖊🖊🖊🖊🖊🖊🖊🖊🖊🖊