Fırtına Şiiri - Kadir Ünlü

Resminle tanıdım diye seni
Hep uzak,hep hayal
Hep gölgemi kalacaktın
Gözüm gözüne,elim eline değebilseydi
Karışsaydı nefesim nefesine
Kavrulmuş nemli dudakların
Kimbilir,ne aşk sözcükleri fısıldardı

Hatta sarmaşık olurdu kollarımız
Yaslanırdın göğsüme,
Üşümüş serçe misali,ısıtırdım okşardım
Siyah saçlarında meltem olurdu ellerim
Ruhunda kopan fırtınaya,
Yağmur olur yağardım
Ve ardından doğardı Gökkuşağı
İşte o an;
Belki Dünyanın kaderi değişirdi
Susardı  silahlar;
Patlamazdı bombalar,ölmezdi insanlar
Aşk nelere kadir değilki
Olmadı,olamadı,olamazdı
Çevirdik gözlerimizi,
Görmemek için biribirimizi
Ruhunda ki fırtına,savurdu iki yana
Yağamadım yağmur gibi sağanak
Doğmadı Gökkuşağı ne yazık
İşte,o yüzdendir
Savaşıyor insanlar
Patlıyor bombalar,
Hasret ölüyor aşıklar
Suçlu ne sensin,ne de ben
Mağduruz,mağdur,aşk mağduruyuz
 
Bu fırtına dinecek,yağmur yağacak
Gökkuşağı doğacak
Başın yaslanacak göğsüme
Islak serçe kuruyacak
Dünya bozuk,kader ayrılık
Yaşayacağız bunları
Ancak; Mahşer de..Şiir.K.ÜNLÜ.15/01/2016.