Fırtına Şiiri - İlhami Demirkoparan

Günler geçer kökünden sökülür umutlarım
Her celsede bir dar'a çekilir umutlarım
Büyüsüne kapılıp gidiyorum sevdanın
Yokluğu kadar derin ve elemli ferdanın
Fırtanalar ufkumu kararttı perde perde
Ve kırdı aynaları koptuğu her seferde
Bir sızı ki, içimde koptuğunda anladım
Kayıtlara geçildi belki; adım, soyadım
Batan güneş misali ufka kadar yürürüm
Heybetini yitirmiş sıradağlar görürüm
Gözüne mil çekilmiş gibi yağız atların
Biter vuslat ümidi, kırılır kanatların
Bunca yıl gökyüzüne bakmadan yaşıyorum
Ben yetim çocukların ahını taşıyorum
Bir ses beni çağırır, ruhum olur derbeder
Alın yazın çocuğum, bundan kaçış yoktur der
Kurtuluşu yok bunun çırpınsamda nafile
Bu gönül fırtınası bulur beni her yerde