Figen Des Şiirleri - Şair Figen Des

Bir gün herkes tanıyacak beni.
Seni sakladığım tüm şiirlerim de okunacak.
Senden bahsedecekler daha kim olduğunu bilmeden.
İşte öylesine imkansız bir halde bulacağız kendimizi.

Ve sen de okuyacaksın şiirlerimi.

Konu önce sen,
sonra ben,
sonra da biz olunca,
seni anlatan her harfe şefkatle bakmak,
her manada seni aramak istiyorum.
Yaşamı, gözlerinden öğrenmek,

Sendenim, senden bir parçayım.
Cemaline hasret, karanlıklardayım.
Her zerremde bir dünya,
her dünyamda da sana tapanım.
Bilirim ki, senden başka yar yok..
Sensiz, hiçlikte yol alanım.

Bazen bir sitem,
bazen de bir yakarış.
İşte tüm hayatımız bundan ibaret.
Bazen sessizlikler,
bazen de sensizlikler..
İşte tüm yaşamım bundan ibaret.

Sen,
yemyeşil ağaçların arasında ki,
bembeyaz bir evsin.
Bahçende ki her çiçek senlerle bezenmiş.
Estikçe rüzgar,
ciğerime buram buram dolan da sensin.

Puslu ve sessiz bir havada, seni arıyorum.
Çaresizliğime inat, bir umut sana koşuyorum.
Tokat gibi yüzüme çarpan yokluğuna rağmen,
beni, bu sensizlikten kurtar diye
biçare ellerimi sana uzatıyorum.
Acı acı esen rüzgara,

Özlemini ektiğim bahçede gözlerimi kapatıp,
hasretinle inleyen sensizlik rüzgarlarını dinliyorum.
Kıyamazken çiçeğinden bir yaprak koparmaya,
şimdi başka bahçelere savrulduğunu görüyorum.
Sonra, her tanesinde bin acıya gebe olan toprağın,
gözyaşlarıma hasret, yolumu gözlüyor.

Bazen dönüp bakıyorum yazdığım şiirlere.
Ben mi yazmışım bunları diyorum,
bu ne kasvet, bu nasıl bir endişe.!

Bütün harfler toplanmışta bir vücut olmuş,
öyle anlıyorum kimin için yazdım bu şiiri,

Uzun zaman oldu.
Ne şiir yazasım var ne de bir ilhamım.
Harfler küs, kalemim küs, kağıdım kırgın.
Çünkü ne o beni buldu ne de ben onu bulabildim.
Yalnızca şiirlerimde sevdim, sevildim.
Henüz tanışmadığım o kişiye,

Ben seni tanımadım değil,
tanıyamadım.
Göremedim o çiçekler dolu bahçenin altındaki bataklığı.
Anlayamadım o mücevherler ile bezenmiş sözlerinin altındaki ucuz manaları.
Öylece yol aldım, durduramadım,
ikna edemedim o büyülenmiş aklımı.