Fidan Aykut Şiirleri - Şair Fidan Aykut

Beraber güldük, beraber ağladık.
Onca yıldan sonra birbirimizi tanıdık.
Senden seni öğrendim bana kattım.
Benden beni öğrendin sana kattın.
Böylece tamamladık diğer yarımızı,
Bütünledik dünyamızı.

Yaşamla ölümün,
Var oluşla yok oluşun,
Bitişle başlangıcın,
Ve suyla toprağın kenetlendiği o anda,
Meğer ne çok ihtiyacım varmış O güven dolu kucağa.
Yazık ki yoksun yanımda.

Yaprakları dökülmüş çıplak bir ağaç gibi,
Ruhum bile yalnızlığına ağlıyor.
Bir kez daha öğrendim ki;
Yalnızlığı yağmur bile yıkıyamıyor...

12.12.2000/ İstanbul

Ülkenin öbür ucunda da olsam,
Hissederim gözlerindeki hüznü,
Yüreğindeki acıyı.
Sevginle, sevgimle sar yaralarını.

11.9.1999/ Mersin

Bütün ağaçlar bir bir soyunuyor.
Yazık üşüyecek hepsinin dalları.
Bütün yaprakları veda etmiş olsada, gövdenin sızısı;
Aşamaz yüreğimin sızısını.

10.11.1999/ İstanbul

Bir dosta söz verdim;
Artık hüznü yazmayacağım.
Mısralarıma acıyı koymayacağım,
Yüreğime yalnızlığı almayacağım,
Işıl ışıl gözlerimi bir an bile buğulandırmayacağım.
O sözünde durduğu sürece, ben hep sözümde duracağım...

Usul usul süzülen yağmur damlacıkları,
Yolunu kaybetmiş gözyaşlarımla,
Yalnızlığın türküsünü mırıldanan yüreğimle birleşti.
Ve bana,
Gerçek sevginin sonsuzluğunu öğretti...

Ülkenin öbür ucunda da olsam,
Hissederim gözlerindeki hüznü,
Yüreğindeki acıyı,
Sevgimle, sevginle sar yaralarını...

11.09.2001/ Mersin

Buğulu mavi gözlerinde
Hüznü,
Uzaklara dalan bakışlarında
Endişeyi,
Söyleyemediğin sözlerinde
Korkuyu,

Duyan olmayınca;
Kuşlar ötmez
Yapraklar söylemez oldu.

Dinleyen olmayınca;
Rüzgar esmez