Feyza Muhurlu Şiirleri - Şair Feyza Muhurlu

Bir eflatun..

Bunca ıstıraptan sonra
içerdeki acıları derinden de olsa
duyarak ve yeniden hatırlayarak da olsa
bir hayale doğru yürümek

Sana hep umutlu sözler duyurmak isterdim
sırtüstü uzanıp, gökteki yıldızları birlikte saymayı
öyle ki; ay kıskansın tuttuğumuz dilekleri
sonra, kara bulutların arasında kaybolmuş umutları arayıp bulmayı
engelleri kabullenmeden, olmaz olasılıkları aradan çıkarmayı..

İncecik dikenli bir yol var önümde,ilerisi muamma
görüyorum sadece, nereye bastığımı bilmeden..
Bıraktım kendimi rüzgarına, nereye götürürse sormadan
bomboş düşüncelerim aklımda,hepsi kırık/dökük
içinde yokluk barınabiliyor ancak bir de yalnızlık
Kırgınım sadece,en çokta kendime..!

Bir An...
Bütün yaralı yanlarımı es geçerek
işte öyle, küçücük zamanları yaratmaya çalışıyorum
derinlerde olan, az kalanlarımı çoğaltarak
yine sabit yörüngemde sanrılarım
hiç ama hiç özlemediğim..

Çocuk sevinçleri büyütüyordu gelişine
kapıyı çaldığında ardına kadar açmıştı yürek,
şaşırmıştı aslında..

Aşk'ın tarifi yoktu değil mi?
en ücra köşede bile büyüyebiliyordu

1.
Kırıldı gönül salıncağının ipleri
hazan rüzgarına yenik düştü dalı
son kurak mevsimi görmeye dayanamadı
dile gelen çare, bazen elden gelmiyordu
ışığının seyrinde daha nice zaman geçecekti

2.

Sen ki; sessiz yağmurum, hani gök çatmasa kaşlarını
çakmasa ürküten şimşeklerini
ve ateş çıkmasa bulutların gözlerinden
gayet inandırıcı gelme isteğin, hissettiğim..

Sahipsiz bir mezar gibiyim
Her ölmüş sevdayı içimde
saklayacak kadar yerim var..

İslah olmaz isyanları
bastıracak kadar

Sen gelmeden önce,ne güzel geçinip gidiyordum gönlümün
yıkık harabelerinde dolaşıyordum,
her gün,her gece bir odasını geziyordum ayaklarım kanayarak
yerdeki can kırıklarına basmaktan,inan ki canım acımıyordu
belki de alışmışlardı..
Geldin; çıkardın en yükseklere göğe az kalmıştı oysa alışmamıştık

Neresinde tutunulacaksa ömrün asılmaktayım,
ellerim gücünün yeterince farkında,
lakin hala kırılmaktayım gölgelerde.

Noktaları silinmiş belki hiç başlamamış cümlemizin başı-sonu belli değildi.
Nerede başladığı ve nerede biteceği de belirsizdi.