Feryat Eden Ruhum Şiiri - Kasım Kobakçı

Gurbet ufuklarından, kopuyorum adımlarına,
Gün doğunca, yorgunluk usulca gelip, yerleşiyor ruhuma,
Tükenmişlik beni, özleminin harabesinde hapsettiğinde,
Çıkışı, hatırana sığınmakta buluyorum.
Bakışlarım, ıssızlaşan bir hasret yurduna,
Öksüz kalmış, hayallerini yoklasa da,
Sana çıkan patikalarda,
Yıkılıp gitmeyeceğim umutsuzluğa.
*
Kaç şafağı, pişmanlıklarla eskitmedim ki duvarlarda?
Ha evet, geceye ne yaptın diye sorarsın,
Onların da, kara yakarışlara boğulmuş gündüzden farkı yoktu.
Mevsimlerin kenarında, sönen ışıklarımı,
Ay, belki aydınlatıyordu,
Ama, hiç düşünmedin mi?
Ben, sensiz ayı karanlığa feda ederim.
Kabusa dönen anılar, ışıksız yarınlarımda yer etse de,
İlgisiz kalmayacak yazılarım,
Hep, parmak uçlarımın sıcağından, iz taşıyan mürekkebimle,
Yalnızlığa ayarlı saatin saniyesine, ölümsüzlüğün fermanını yazarak,
Yolunda yürüyüp, kavuşmaya adanacak yüreğim.
*
Yıkılıp gitmeyecek, aşk dileklerim ayrılıklara,
Serçeler için, bahara dönen zamanlar,
Yaz, güz ve kış olarak, hüsranın sembolü oluyor.
Benim için, sana yönelen vakitler,
Senin yolundan gelecek, seviyor, beni düşünüyor olarak,
Ciğerlerime, sevdanın nefesini dolduruyorum, zihnimde biriken anılarla.
Bahar mevsimini arzulayan, serçeler gibi,
Dalgalara teslim olmak isteyen, kıyılar gibi,
Kavuşmayı bekleyen, melek gibi,
Ben de, seni beklerim,
Yeter ki sen, aşkımı kalpten yıkma.
Ayrılık nöbetçileri, kaderime yokluk cezasını yazsa da,
Alnıma çizilen, senli sevdamda,
Yıkılıp gitmeyecek bekleyişlerim.
*
Feryat eden ruhumla, belirsiz cümlelerine temel olmaya geldim,
Ben;
Başlangıcından bitimine,
Ekinden bağlacına,
Noktalı virgülünden, noktasına,
Dizesinden, cildine,
Masalından, destanına,
Seni, sözlerimde dile getirirken,
Sen beni, dudaklarında donan iki heceye,
Gizli fail bile seçemiyorsun.
Devrik cümlelerine, aşkın eylemlerini taşıdım,
Sıfatlar, bana söz verdiler,
Cümlelerinde o, sen, ben değil,
Biz diye düşecekler, kavuşmanın yollarına,
Sessizliklerle dolu cümleler, dilimde dizilse de,
Yıkılıp gitmeyecek bekleyişlerim.