Fener Şiiri - Mehmet Yılmaz

Fenerini tuttugum zaman göge,
Isığı sana vurur. gölgesi bana düşer.

Şimdi bir leylek misali,korunun yanındaki bataklıkta,
Gölgenin düştüğü yerde duruyorum.

Anlamını bekliyorum gecemin durgunlugunda.
Ses ver bana, ben sana herseyi sunuyorum.

Aydınlıgın o essiz ısıltısını verdim sana,
Karanlıga hapsetme beni.

Fırtınalar kopmaya basladı,
Aydınlıgımı kaybediyorum, sen gelmeyince

İstersen söndür fenerini,
Öğrenirim karanlıgı,ama yine severim seni.

Nedensiz cağırıyorum şimdi seni,
Isıgını yak, gir gönlüme Sevi...