Felsefenin Çocuğu Şiiri - Eren Çiçek

siz o kendini bilmez çocuklardan olmayın
çünkü o felsefenin çocuğudur
ne de olsa sokağa atılan serseri bir piçtir
siz o zavallılardan olmayın
ben ucu kırılmış bir kalemin bitmiş mürekkebiyim
yani bir gün felsefe uğruna tükeneceğim
biliyorum ki benim ölümüm açlıktan değil aşksızlıktan olacaktır
masada bir dilim kuru ekmeğim duruyor
dolapta bir yığın kitap var
onları yakmayı düşünüyorum
kendimi de
ama sırf onlar tutuşsun diye
kim susturabilir yıldızların her gece söyledikleri sonsuzluğun çağrısını
kim vadedebilir bana güneşin her sabah aynı yerden doğacağını
ben inanmam
yalan konuşur onlar ağaçtan düşmemek için
oysa ki güneş şu an yanımdadır
avuçlarında ısıttığım çayı yudumlar
sizler ise her gün göz göze geldiğim uzaklıklardasınız
felsefenin doruklarında sıçması gelen küçük bir çocuğum ben
ben edebiyatın soytarısıyım
siz beni tanımazsınız
kalorifer peteklerine sarılıp pempe panjurlu odalarda değil
sokakta bir delinin gölgesine sığınıp yazarım şiirlerimi
saat hep gecenin uçurumundadır
ibre eksi dokuzu gösterir
siz beni anlamazsınız...