Feleğin Dişli Çarkında

Ulan felek!
Kahpe misin, kör kuyu mu bilmem…
Belki de bir çakılsın dilimde
Her konuşmamda kanatan.
Belki de kırık bir aynasın,
Yüzümü parçalayan.
Ama bil ki; en sert yumruklarım,
Kırılmış parmaklarımdan yükselir.

Bir fırtınaydım ben , göğsünde patlayan
Yıldırımlarımı çaldın,
Şimşeklerimi söndürdün.
Oysa ben,
Kuru bir dal değil,
Kökleri taşa gömülü
Çelikten bir çınarım.

Dikenlerinle sardın yollarımı,
Her kanayan adımda bir isyan büyüttüm.
"Yorul!" dedin,
Yorgunluğumu yaktım ateşte.
"Vazgeç!" diye haykırdın,
Vazgeçmeyi unuttum.

Şimdi soruyorum
Hangi karanlık, bu kökleri sökebilir?
Hangi kahpelik,
Avucunda büyüttüğüm ateşi boğabilir?

Kır dişlerini feleğin çarkında
Ben, zinciri değil,
Kendi yüreğimi dövdüm çelikten!
Ve bil
En kahpe darben bile,
Söndüremez bu ateşi …