Farzet ki Şiiri - Murat Ülkü

Farzet ki baştan her şey koca bir yalan,
Danışıklı dövüş, perde hep inik kalmış.
Kâğıtlar hileli, hakem de bir talan,
Peki ya o kalbim? O da mı yenik düşmüş?
​
Hem çok yakınım sana, hem çok uzakta,
Bir nefes önde, bin yıl geride kaldın.
Arada ince bir çizgi, görünmez ufukta,
Biter mi sandın, bu bitmez çilede adın?
​
Yok mu şöyle afilli, tatlı bir yalan,
Gerçekler acıtır, ruha kâr etmez.
Bir umut damlası, belki oyalan,
Bu aşkın ateşi sensiz elbette sönmez.
​
Özle beni, gecelerde adımı an,
Her bakışta isyan, her gün bir hüzün.
Rüzgâr fısıldasın, her yağmur anı,
Bu hasret, en ağır sevda yüküdür.
​
Aydınlık sandıklarım hep bir karanlık,
Gözlerin denizdi, şimdi sis olmuş.
İki yabancıyız, ne garip bir anlık,
Kalbimde yankılanır, duyulmaz bir ses olmuş.
​
Çözülmez bilmecem, açılmaz bir kapı,
Ne yapsam boşuna, yollarım hep çıkmaz.
Umutsuzluk sarmış, her yanım kapılı,
Bu kader midir, bu ayrılık yazmaz bize?
​
Biz iki yarım, aynı göğün altındayız,
Sen hep alev, bense küllenmiş bir ocak.
Ne kadar yürüsek de, hep yolun başındayız,
Bu mesafenin adı, kapanmaz bir bıçak.
​
Senin yolun güneşli, benimkine çamur,
Aynı kaderi yorduk, farklı denklemlerle.
Geri dönülmez artık, bu yara sağır,
Ne bahar avutur bizi, ne de demlerle.
​
Ne sana kızgınım, ne de sana küskün,
Zira sen sensin, ben de benim, bu söz.
Bir tek dileğim var, ömrümce suskun:
Bu yenilgiye, artık yüreğim de katlansın göz göz.
​
Ne bir hatıra kaldı, ne de son bir bakış,
Tüm zıtlıklar yazıldı, alın yazımıza.
İşte bu bizim aşkımız, son yangın, son akış,
Farklıydık, bunu Tanrı imzaladı bizim adımıza.