Faruk Yaşa Şiirleri - Şair Faruk Yaşa

Gözyağmurlarımı sen dindir bu sevdada
Saçların kadar koyu geceyi savur maviliğime
Hem yoksun hem gidiyorsun öyle mi?
Gitme; yanımdan, yöremden uzaklara.

Geldiğinde çözülür buzlarından yüreğim

Bu gece de yalnızlar kervanı geçti gözlerimin önünden
Bir şarkı çalmakta gönlümün en derininden
Alıp götürür beni gözlerinin daldığı gönlüme battığı yerden
Bir yudum seni içtim, seni yaşadım aynı kadehten
Sarhoşluğun sardı şarkıların yaraları kanatan namelerinden

Öz’ümün canhıraş vaveylasına ses ver

Öz’üm Öz’ünü gördü bu son şavkta belki de
Özeşime aşkla çoğalarak yöneldim
Öz’üme Öz katan iksirinle düğümlendim

Dünya o kadar sahte; sensin sadece gerçek
Bir kelebeğin ömrü kadar yaşıyorum sensiz ve tek!
Seninleyken zaman mı duruyordu yoksa?
Pervâne gibi ışığını görüp sende yok mu oluyordum yoksa?

Müzikle yıkanmış sesinin eşsizliğinde buldum kendimi
Günlerce, haftalarca, aylarca sabrettim, uzaktan sevdim seni
Gözlerinin içinde hapsolmuş ruhumu keşfettim sevgiyi
Ne güzel günlerdi onlar çizmiştik mutluluğun resmini

Keşfettim ellerinle bedenimi yeniden,hissettim, fark ettim

Yalnızlık mı, dedin bana.
Oturmak mı boş bir bankta,
Dolaşmak mı yelkenliyle okyanusta,
Saklı olmak mı bir yağmur bulutunda?
Yok, olamaz!
İçimdeki sevdanla baş başayım:

Yaşarken cehennem azabını yokluğunda
Cenneti yaşattın bu dünyada varlığınla
Güzellikler, esenlikler, mutluluklar hep senin
Ruhum, kalbim senin
Ben var ya, son uykumda bile sadece senin

Yanımda yoksun sevgilim, uzağım şimdi cennetime
Ellerin ellerime değdi, dudaklarım tenine; yandım ateşinle
Sevgilim bil ki dokundu kimse sen gibi ne tenime ne elime
Nicedir aradığım aşksın sen, düştüm senin izinin peşine
Sende yok olmak, erimek isterim;
Masamda bereket, evimde şenlik oldun yaşarım sâyende

Güneşten korunmak için midir
Yoksa
Islanmamak için midir yağmurdan,
Şemsiye?
Ne bir gün ışığı var üstümde
Ne yağan bir damla yağmur gökyüzünde;

yazdım seni şiir diye kalemimden kağıda
dilden dile dolaşan bir şaheser olsun diye
gözlerini çizdim tuvalime
paha biçilmez bir tablo olsun diye
bedenini yonttum taşa heykeltıraş gibi
yokluğunda ona bakıp özlem gidereyim diye