Faraziye Vasiyeten Şiiri - Seyfi Karaca

Ağaçlar denizler dağlar ırmaklar ve ormanlar vardıysa
Kalan bütün boşlukları dolduran bir sevince ismi cismi adresi belliyse
Sevgiliydi güneş gibi sarılıp kucakladığı yürekte durmaksızın çarparak sancısı ve sevinci ortak sızlayan sır
Bundan murdar ve mahrumsa,
Kor sıcaklığını kaybettikçe kıvılcımına tutuştuğu yangından soğuyan kül gibidir evla ve mebla
Öldüğünün resmini baş ucuna koyarak
Döşekten salacaya
Salacadan tabuta
Tabuttan mezara. Ya sonra…?
İnsanlığını oğul uşak kız kızan kadın kısrak hingilim hergelesine
yetiştirip büyüterek öldüğünü yaşadığına var sayıp…?
Muhakkak yapılışında esaslı bir arıza vardır
Vişne çürüğü rengindeki kafayı bulandıran yantiri yüntürü gazoza karıştırılmadık kimyasal bırakmayıp
Yörüngesini insandan bozma kamçı kırbaçlara göre çoktan sapmış terketmiş dünya hayatının mevzu bahsine cıbır,
Kısır döngüde
Ören dönemeçte
Kuru kuruya
Kendi zindanında sönen soğuk benizli mum gibi ışıkla gölge arasında kör düğümlenmiş ipotekli ömrünün
Sürükleyen tamponlar arkasına bağlanmış nal sesine kopmuş sökülmüş
Faraziye vasiyeten
Sicili künyesi Tamtakır

Mart/25