Falcı Şiiri - Baki Ortak

Bir fincan kahve, içinde koca bir ömür saklı,
Köpüğünde bir dua, dibinde bin sır gizli.
Kadının elleri nasırlı, sesi rüzgâr gibi,
“Gel hele, beyzade,” dedi,
“Bakayım şu kaderine,
Belki bir yüz çıkar, belki bir sızı.”

Gözlerim daldı fincana,
Bir çöl gördüm önce — kurumuş, sessiz.
Sonra bir kuş — kanadında sevda,
Uçtu, döndü, yere konmadı hiç.
“Bu vuslat değil,” dedi falcı,
“Henüz özlem kokuyor satır arası.”

Küllerinden doğmak mı,
Yoksa hiç yanmamış olmak mı daha ağır?
Kahve telvesinde bir şehir büyüdü sonra,
Dar sokakları vardı,
Ve ben o sokaklarda seni aradım.
Her köşe başında bir ‘keşke’ saklıydı,
Her kapı tokmağında yarım bir cümle.

Falcı sustu.
Sustu da, gözleri konuştu birden.
“Bir vuslat var ama geç gelecek,” dedi,
“Geceyi sabırla delen yıldız gibi,
Bir sabah gözlerinde doğacak.”

O an anladım,
Kader dediğin şey,
Bir fincanın dibi değil —
Yüreğin yönünü bulduğu yerdir.

Belki ben çok bekledim,
Belki sen geç kaldın.
Ama vuslat;
Ne bir buluşma anıdır,
Ne de bir son.
Vuslat,
İki kalbin aynı susuşta birleşmesidir.

Rüzgâr esti, telveler dağıldı,
Fincan soğudu, kelimeler sustu.
Ama o an içimde bir kapı aralandı —
Oradan bir ışık süzüldü,
Bir ses, bir nefes, bir umut…
Ve o ses dedi ki:

“Bekle, vuslatın vakti var hâlâ.
Zaman, senin sabrına dokunmadan geçmez.”

Bir gün gelir,
Yollar aynı düşe kavuşur,
Bir kahve daha içilir,
Ve fal değil — gerçek olur rüya.

İşte o zaman,
Ne fincan kalır, ne telve, ne falcı…
Sadece bir çift göz
Ve bir ses yankılanır içimde:

“Vuslat, sabırla
yazılmış bir kaderdir, beyzade —

O kaderin son satırına düşen imza ise
Kul Ortak’tır.”

KUL ORTAK