Ezo Şiiri - Murat Önder Özbek

KUZİCANIMA İTHAFEN YAZILMIŞTIR....

Seni düşününce içimden garip bir serinlik geçiyor Ezo...
Sıcakla üşümenin aynı anda mümkün olduğunu
sadece senin ardından öğrendim.
Bir ses gibi akıyorsun kulaklarıma,
bir türkü gibi hüzünle salınıyorsun göğsümde.
Yağmurun tam alnıma düşen damlasında sen varsın,
her ıslaklığın adı hasret artık.
Ölü ozanlar bile suskunluğunda seni anıyor gibi,
Ezo...

Sen bir gideli, zamanın yüzü değişti.
Simsiyah bir kuş konuyor avuçlarıma.
Kanadı kırık.
Tüylerinde senin ismin var.
Bakıyorum, susuyorum…
Çünkü artık konuşmak,
anlatmaktan çok acıtıyor.

Ankara Kalesi bile sende durdu Ezo.
Ne bir taş yerinden kıpırdadı,
Ne bir duvar dile geldi.
Sanki bu şehrin bütün aşıkları
seninle yandı, seninle sustu.

Seni sordum rüzgâra,
O hep esiyordu ama hiç cevap vermedi.
Seni sordum ay ışığına,
“Bin yıldır görmedik” dedi yıldızlar…
Seni sordum kitaplara, eski aşklara…
Hepsi aynı şeyi fısıldadı:
“O çoktan gitmiş…
Ama gittiği yer, hâlâ onu sevmeye devam ediyor.”

Kalbim, mağrur bir uçurum şimdi.
Ne içinden geçiliyor,
Ne kenarına yaklaşılabiliyor.
Sadece içinde senin adını çağıran yankılar var.
Yalnızlık ezim oldu Ezo.
Gözüm görmez, dizim tutmaz oldu.
Seninle birlikte
umut da çekildi buralardan.
Ceylanları emziren bir masal perisi gibi
kucağında uyut beni Ezo...
İblis’e inat, geçmişe inat,
zamana rağmen…

Hasretim sen,
Gurbetim sen,
Gün ışığım da sen.
Sesin hâlâ içimde kurşun gibi dönerken,
Ben her gece aynı cümleyle yanıyorum:
Ne olur dön gel Ezo.
Çünkü ben buradayım…
Ama artık kendimde değilim.