Eyvallah'ın İdam Sehpası

Eyvallah dedik gidene, sırtımızda kırbaç izi,
Yorana eyvallah, yüreğimizde sökük bir sancı,
Kırana eyvallah, kırılan hep içimizdeki camdı,
Dökene eyvallah, her damla kanımız toprağa aktı!

“Acılar güçlendirir” diyenlere inandık,
Tahammülün kırık koltuklarına oturduk,
Güçlü görünmek için kendimizi katlettik,
Gözardı ettik güneşi, karanlığı besledik…

Velhasılkelam,
Hüzne hüküm giydik
Yargıçsız bir mahkemeydi bu,
Suratlarımız solgun, yüreklerimiz sargılı,
Kendimizi astık bir idam sehpasında!
İdam ettik;
Sevinci, öfkeyi, direnişi,
“Kırılmayalım” diye kırdık kendimizi!

Oysa anladık sonunda
Suçlu değildik aslında,
Sadece “güçlü” maskesi takarken,
Kalbimizin son atışını bekleyen cellat bizdik aslında…
Kendimize yazık ettik ey Huban,
Yazgımızı “eyvallah” diye ördük!