gitmeyen yoktur..
aslında herkes gider.
kimi vaktinde yapar bunu
kimi vaktinden önce gider..
korkak olan boşluğa,
ant içen mutluluğa gider..
herşey yolunda diyordu..
çok zaman sonra, yanlış bir yolda olduğunu anladığında çok da erken değildi ama bazı acı gerçeklerine veda edebilirdi.. etmedi.. yanlışsa da doğruysa da bu benim yolum dedi ve devam etti..
az zaman sonra, aslında o gitmek istediği yolun; hayatının en büyük hayal kırıklığı olduğunu öğrendi.. geri dönmek istedi ama bunu gurursuz bir başarı olarak gördü ve kabullenemedi.. yıkık dökük de olsa kaldığım yerden devam edeceğim hırsıyla yeni hayatına alışmaya çalıştı.. olmadı nitekim..
..
işte o bunlarla yaşarken; acı gerçekleriyle savaşırken benim yaptığım tek şey onu derin sevmekti..
Neymiş efendim, şikayetçiymiş benden!
O da bir şey mi; ben de şikayetçiyim kendimden.
Lakin gel-gör ki değiştiremiyorum ne kendimi ne de O hakimi..
Onlar’a yol verdiler biliyor musun?
Yollara adlarını yazdılar
Bir kez daha hep beraber ‘suç’ a ortak oldular..
Suçmuş onların yaptıkları
Aslında suç olan
Kendi hallerindeymiş yaşamları..
nerden çıktım ben senin karşına!
ellerim bir an ellerine nasıl değiverdi?
aslında o okey masasında
mavi dokuzu ararken gözlerim,
bana bakan gözlerine neden denk geldi? ..
akşam oldu yine
güneş kendini yaktı,
karanlık basınca
bir çocuk ağladı..
bir adam öldü sonra
içinde hatıraları;
birkaç yudum kahve içmekmiş aslında özlediğimiz..
Çıkıp koca bir şehrin
Yorgun durağından,
Karanlığında bulmak var mıdır
Vaktinden evvel geleni!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!