“ey Toprak, Sen de Yandın mı?”

Sene bin dokuz yüz on beşti,
takvimler değil, anaların kalbi durdu.
Boğazdan değil,
bir milletin ciğerinden geçti mermi.

Çocuktu çoğu,
daha bıyığı terlememiş;
ama öylece yürüdüler ölüme,
sanki ana kucağına koşar gibi.

Seddülbahir’de taş sustu,
Arıburnu’nda deniz çekildi içine,
Conkbayırı’nda güneş bile doğamadı tam.
Mezarlar yoktu;
çünkü bedenler bir olmuştu toprakla.

“Vatan nedir?” diye soran olursa bir gün,
onu bir kitaptan değil,
bir mezar taşının gölgesinden oku.
Çünkü orada,
bir milleti var eden cevapsızlık durur.

Yüz yıl geçti,
ama hâlâ ıslaktır buranın toprağı,
bir annenin duası gibi…

Ve bil ki:
Çanakkale sadece bir savaş değildir.
Çanakkale,
bir milletin kefensiz doğduğu yerdir.