Ey Sevda Şiiri - Nilgün Pakyıldız

Önce,
Kat-i bir ferman düştü yazgımıza.
Vuslata dair,
Bir destan yazıldı sonra.
Zevk-i safanın
Acizliğinde vuruldu prangalar.
Hakikat deryasında
Arlanıp sustu diller.

An ki;
Silinmiştir aynalardan
Afaki bakışlar.

Adın,inci tanesidir şimdi
Uhrevi dudaklarda.
Hangi mabedin mihrabındasın,
Ey sevda?
Hangi nakkaşenin ellerinde
En nadidesin?
Güzide bir neslin süruruna,
Yalnız sen mihenksin.
Hoyrat avuçlarda yitirdiğimiz,
Sen misin?

Her feryatta bin pişmanlık,
Geçmişten kalan.
Her solukta çekilen ah,
Geleceğe uzanan.
Azrail ise;
Hicran kapısında son beklenen.
Hayıflanılan mevcud günah ile
Dirilmez mi her beden?

Vah ki;
Eskimeyen seccadenin mateminde
Kırılmıştır kalem.

Nice sahralardan geçmişti bu sevda.
Nice ceylanlar vurulmuştu uğrunda.
Kuyularda zulüm,
Zindanlarda hüzün,
Kahır yüklü kervanlarda,
Ağlayan yüzün...
Fütursuzca bozguna uğrattığımız,
Sen misin?

Tebessümüne,
Teninin kokusuna
Kurban olduğum...
En müberra mucize için
Bi-çare avunduğum...
Gül yürüyüşünle gel...
Usulca geç,
Münzevi kalbimden.
Bir nefeslik misk ile
İnceden inceye vur,canevimden.
Ey sadık yeminlerin velisi sevda,
Her gece düşümde gördüğüm,
Sen misin?