Ey Dost Şiiri - Kasım Kobakçı

Sen ki ariflerin muhabbetine şahitsin, ey Dost,
Bir sır kapısısın bu divanede...
*
Gönül dergâhında, bir hazan mevsimi,
Aşk ateşinin harladığı, ilk demdir...
*
Çile yağmuru döver ruhumuzu.
Hasret çekmek zordur amma, saki de nasiplenir...
*
Mana içmişiz, yine iki kadeh.
Tükenmedin mi, alem tükense de?...
Bizimdir bu kâinat, bir uçtan bir uca...
*
Evvelim ve ahirim, bu kesret âlemindeki tecellin değil mi?
*
Can kararırken, vuslat ufkunda,
Musallat olmuş, dünyanın aldatıcı rengi,
Bir fani heves uğruna, terk edilir mi sevgili?
*
Onun cilvelerini, seyreylerdim bu handa.
Bu seyre dalmışken, yakama yapışan nefsimden nice kurtulaydım?
*
Mecnun’un Leyla’ya olan yakarışları,
Bu gönül tekkesinde, hayat bulurken,
Yok olur varoluşlar, bu tekkede.
Ne varlığı, ne de yokluğu anlayabildik.
*
Dalarım, dalarım da, bir damla olurum ummanda...