Ey Akıl! Şiiri - Çağdaş Öztürk

Uzun özne:
[Şehirlisi-köylüsü
Huysuzu-huylusu,
İşgöreni-işvereni
Siyasetten uzak duranı
Çalanı, adam vuranı
Kaçıranlar treni,
Ana-babasını dövenler
Kutsal değerlere sövenler
Haramın alasını yiyenler,
Kitaptan bihaberler
Dağ başındaki erler
Meclisteki ulu serler
Ve benzeri değerler,
Açlıktan nefesi kokanlar
Okuyan, okutanlar
Ay- kılıç-yıldız takanlar
Sahnede göbek atanlar
Miras kalanı satanlar],
Kısa özne:
Herkes,
Vatan kurtaran Şaban;
Sanki esir alınmış vatan
Kendileri de başkomutan
Atıp-tutuyor, vatan kurtarıyor.
Beni de hain ilan ediyorlar esirgediğim için alkışı
Damda geçirmek gibi niyetim yok aslında kışı,
Arkalarında olacağım yarına dair bir şey dense,
Güzel bir şey söylense
Mesela, özür dilense!
Ama hepsi dünün pisliğinde boğulmak üzereler neredeyse.

Herkes düne çevirmiş yönünü
Hiç mi kalmadı gören önünü?
Ne yana bakarsak onu görürüz; zorluyorsun boynunu!

Görür gibiyim “Kafana sıkarım” diyenlerinizi;
Biz öyle bir milletiz, böyle der ayağa sıkarız,
Oysa “Söz senettir” diye öğretti bize babalarımız;
Baba sözü dinleyen nerde?

Ayranım yok içmeye
Sıkıştım; vapur da bulamazsam gitmeye
Hakkım olur mu orta yere etmeye?
Her bir yeri kirletmeye?
Ey akıl!
Bu ülke güzel ülkedir
Gel biraz da bize takıl!