Evrensel Varoluşsal Şarkı

(Kadının dönüşümü yalnız bireysel bir tecrübe değil, evrensel bir varoluş şarkısına dönüşüyor)

I. UYANIŞ — Köklerin Fısıltısı

Köklerinden koptuğu geceydi o,
Ay sessiz, rüzgar tetikteydi.
Kadın toprağa bastı çıplak bir hakikatle,
İçinde bir ses:
“Kimsin?” dedi.
Ve sessizlik, cevap oldu:
“Unutulmuş bir şarkının ilk notasısın.”

Rüzgar esti,
Dağların ardında saklı dervişlerin soluğuyla:
“Ey göçebe ruh,
Sen esenle esersin,
Suyun yolunu bilen taş gibisin.
Unutma, rüzgarın çağırdığı yere
Kök de yürür bazen.”

II. MÜCADELE — Gölgelerin Dansı

Kendi içine düştüğü bir kuyuydu o gece,
Ay sarkıyordu göğsüne,
Gölgeler büyüyordu gözlerinin içinden.

Kadın sordu:
“Bu karanlık ben miyim, yoksa geçmişim mi?”

Ay cevap verdi:
“Her gölge, yüzünü güneşe dönmüş bir dağın ardıdır.
Sen kendini ararken,
Geçmişin seni izler.
Ama korkma —
Ben, seni aydınlatan değil,
Sana senin ışığını gösterenim.”

Kadın, gölgesiyle barış yaptı o gece.
Adını koydu sustuğu her acının:
Ve dedi ki:
“Ben kendimi, kendimde yitirdim.
Şimdi ararken buluyorum.”

III. KABUL — Sonsuzluğun Kucağı

Gökyüzü açıldığında bin parçaya,
Yıldızlar döküldü kadının yüreğine.

Bir yıldız fısıldadı:
“Biz senin içindeki cevherin gökyüzündeki suretleriyiz.
Ne zaman yolunu kaybedersen,
İçindeki göğe bak.
Orada hep parıldarız.”

Kadın, başını kaldırdı göğe,
Ve ilk defa kendi içini yıldızlı bir gece gibi seyretti.
Korkular yıldızlara dönüştü,
Kederler gökyüzü oldu.

“Ben,” dedi,
“Bir çöl gecesiyim;
Sessiz, derin ve yıldız yüklü.”

IV. AYDINLANMA — Birlik ve Özgürlük

Sabah henüz doğmamıştı,
Ama kadın çoktan şafak olmuştu.

Rüzgar yine esiyordu,
Ama bu kez kadının içinden.

Ay yavaşça alçalırken
Yıldızlar son kez göz kırptı.

Ve kadın dedi ki:
“Ben, karanlığın kıyısında bir ışıktım.
Şimdi ışığın özünde bir karanlığım.
Ben yoldum.
Yolcuydum.
Ve artık,
Yolun kendisiyim.”

Toprak, gökyüzü ve rüzgar
Onu tanıdı.
Kadın artık evrenin ezgisiydi.
Ve yürüdü...
Artık yürümüyordu —
Akıyordu,
Bir ırmak gibi sonsuzluğa doğru.