Evim Evim Şiiri - Adnan Hacıgümüş

evim evim
benim küçük evim
iki göz oda dört pencere
hep birini bekler gibiydiler
sedirin önünde kaneviçe kırlent
göz nuru dantel perdeler

evim evim
benim güzel evim
sofasında bir masa vardı
cama yakın
çini vazo dururdu üstünde
yapışık gibiydiler sanki
yıllardır birbirine

evim evim
benim aydınlık evim
sabahları alışık
bir ışık girerdi penceresinden
bir gül çizerdi vazonun üstüne
kımıldamadan dururdu masa
bakarak güneşin ellerine

evim evim
benim sır evim
durduk yerde bir gün
kırılıverdi vazo sessizce
yıkıldı kaldı masa yıllarca
sakladığı sırlarıyla çekmecesinde