Esma Canyurt Şiirleri - Şair Esma Canyurt

Bazıları gelir.
Gelişiyle değil, bıraktığı yankıyla tanırsın onları.
Öyle sözler söyler ki,
bir an için gece aydınlanır sanırsın.

Ama herkes durmaz.

Kalabalık bir dünyanın içinde,
sessiz bir köşeye sıkışmışım.
Adımlar birleşiyor, bakışlar konuşuyor,
nefesler aynı ritme uyuyor,
ama benim sessizliğim
o ritme hiç karışmıyor.

Daha adımı ezberlemeden dünya,
Bir yorgunluk çöktü üzerime.
Heves, kırık bir oyuncaktı elimde
O da sustu, ben de...

Yaşıtlarım gökyüzünü çizerken duvarlara,

Bazı geceler, sessizlik sadece bir boşluk değil, kalbin attığını hatırlatan bir melodidir.
Bazı geceler, yıldızlar sadece gökyüzünü değil, insanın içini de aydınlatır.
Ve bazı geceler vardır ki, her şey susar; sadece gece konuşur.

Gölgelere sessizlik sinmişti. Ayak sesleri çoktan susmuştu. Şehir, yorgun gözkapaklarını usulca kapadı. Herkes kendi hikâyesini bir yastığın koynuna bıraktı; hüzünlerini, neşesini, kırgınlıklarını gecenin siyah örtüsüne sardı.
Ve gece, kendi şarkısını mırıldanmaya başladı.

Gönül isterdi ki gönül hiçbir şey istemesin,
Ne mal ne mülk ne dün ne yarın bilmesin.
Sade bir rüzgâr gibi geçsin gönlün içinden,
Ne hırs, ne kin, ne de özlem kalmasın peşinden.

Gönül, gönül, sus artık isteklerden,

Bir şey oldu bana…
Ne zaman, nasıl bilmiyorum.
Bir yerde kaldım sanki,
Giden herkesin ardından
El sallayan çocuk gibi...

Yaralıyım…
Kalbimi mavi siyah hüzünlere gömdüm,
Bir rüzgâr geçiyor içimden,
İz bırakmadan ama eksilterek...
Sanki hep orada kalmış bir şey gibi.

Bir zamanlar yaşam doluydu varlığım,
Şimdi gömülmüş, hareketsiz bir ceset gibi.
Ayakta duruyorum belki,
Ama omuzlarımda kırgınlık yükü ağır.

Yüzümde sertlik, soğuk bir duvar,

Bir kalbi tutmaya çalıştım
Dağılmasın diye,
Yarılmasın,
Bir avuç acının içinde kaybolmasın diye.

Oysa ellerim titriyordu,

Gün ortasında akşam olur mu insan,
Gözlerinde bir hüzün, yüreğinde suskun bir keder.
Güneş tepede, ışıklar parlarken geceye yakın,
İçinde bir fırtına, sessiz ve ağır bir an.

Saatler durur, zamanın sesi kesilir,