Erzincan'ın Kırık Kalbi Şiiri - Haydar G ...

7 Aralık 1939… Kışın en sert gecelerinden biriydi. Erzincan’ın üzerini kara bulutlar ve keskin bir ayaz örtmüştü. İnsanlar soba başında uykuya dalmış, köyler sessizliğe gömülmüştü. Gece yarısına yaklaşırken yerin altından bir uğultu yükseldi. Önce bir inilti gibi, sonra dev bir hıçkırığa dönüştü. Ardından gökyüzü sanki yere çakıldı. 7,9 büyüklüğündeki o deprem, Erzincan’ın kalbine saplanan en büyük yara oldu. Evler tek tek çöktü. 116 bin bina bir anda taş yığınına döndü. Karın ve buzun altında inleyen sesler yükseldi. O gece 32.968 insan, uykusundan uyanamadan toprağa karıştı. Yardımlar gecikti. Demiryolu kesildi, yollar koptu. Kar fırtınası kurtarma çığlıklarını bastırdı. Enkaz altındaki nefesler birer birer sustu. Erzincan yalnız kaldı, ama o yalnızlık bile insanların direncini kıramadı. O deprem, sadece bir şehrin değil, tüm Anadolu’nun kaderini değiştirdi. Kuzey Anadolu Fay Hattı’nın ilk büyük göçüydü bu. Tarihe kazınan bir acı, ama aynı zamanda bir direnişin de adı. Ve sabah olduğunda, yıkıntıların içinden yine de hayat filizlendi. Bir soba borusunun yanında ağlayan bir bebek, hayatta kalmış bir annenin kollarında yeni bir başlangıcın işaretiydi. Erzincan’ın kalbi kırılmıştı, ama parçalarından yeniden doğacak güce sahipti. Çünkü Anadolu’nun toprağı, yıkılsa da her seferinde yeniden yeşermeyi bilir.