Erken Teşhis Şiiri - Ufuk Güneş

Büyümek ne kadar acayip bir kavram algıda bir illüzyon gibi,
Dönüşmek uzaktan özlemle eski okuluna bakan abilere,
Hissetmek aslında kendimize karşı süregelen nefretimizi,
Kaybetmek hem heyecanı hem de umutu muallak geleceğe.

Hayat gelişigüzel bir tablo değil mi barındıran kargaşayı,
Bilmediğimiz artık nerede attığımızı üzerine çekilen ilk çizgiyi,
Bir şaheser değerini kaybetmiş yitirmiş ressamı için manasını,
Anılar ise gittikçe kopan parçaları terkeden usülce zihnimizi.

Çocukluk elimizden sıyrılıp giden bir düş mü uyandığımızda,
Neşe temsili değil mi saflığın bir yansıması masum cehaletin,
Bilinç armağan mı yoksa bir ceza gözlerini açan her insana,
Yalnızlık bir his mi ya da apaçık bir tasavvuru ortak kinin.

Ruh yok aslında sadece bir kanıtı hayatta aradığımız anlamın,
Tutku duymuyoruz yalnız arzu devam etmek için yaşamaya,
Üzüntü katili mi aldığımız zevkin yoksa yankısı derin hüsranın,
Zamanda basit bir varlıkdan mı ibaretiz mahkum yok olmaya.

Vicdan bir kusur mu yoksa tanrıdan gelen yüce bir kutsama,
Kaygı bir yanılsaması bilememenin şu an ne olacağını yarın,
Arayaşımızın bir sonu var mı yoksa kaybolduk mu karanlıkta,
Çırpınıyoruz hep kendi bataklığımızda ilk adımı boğulmanın.

Durdukça çürüyen bir beden kendi düşüncelerinden noksan,
Sadece siyah beyaz bir televizyon mu beyin yaşatan nostaljiyi,
Yoksa hayat bir süreç mi eninde sonunda mezara sokan,
Oysa ki daha yirmilerimizde koymuşken bize erken teşhisi.