Eriyen Benlik Şiiri - Sinan Bayram

Bir sabah uyandım,
kendim olmaktan yorgundum.
Aynadaki suret — bir suç ortaklığıydı,
benle dünya arasında imzalanmış eski bir anlaşma.

Sonra erimeyi düşündüm.
Yavaşça… biçimden, görevden, isimden sıyrılmayı.
Varlığın maskesini ateşe tutup
kendi yokluğumun kokusunu duymayı.

Zaman, kireç gibi çözüldü parmaklarımda.
Dakikalar akmadı — yalnızca dağıldı.
Her düşünce bir sızıydı;
ama sızının içinde bir özgürlük parladı:
“Artık hiçbir şey olmak zorunda değilsin.”

Benliğim eridikçe,
dünya netleşti.
Eşyalar anlam yüklerinden kurtuldu,
ve her şey, sadece var olmanın çıplak sessizliğinde parladı.

Anladım:
Hiçlik, korkulacak bir uçurum değilmiş —
düşüncenin zincirlerini çözen bir ılıklıkmış.

Ve şimdi,
eriyorum…
ama ilk kez —
kendi halimle var oluyorum.

Sinan Bayram