Erdinç Sert Şiirleri - Şair Erdinç Sert

Uygarlığın beşiğinde,Büyüyen bebek.
Dağlarından denize,Yürüyen bebek.
Uygarlığın yükünü,Sürüyen bebek.

Medeniyetlere güneş,doğdu hep üzerinde.
Bu ne sihirdir, taşında toprağında özünde.

En son baktığımda gözlerine,
Yalanlarını onda gördüm.
Düştüm ta! ..derinliklerine,
Tutunamadım,parçalandım öldüm.

En son baktığımda gözlerine,

Sonbaharın son yaprağı,
Düşer öper hep toprağı.
Ömrünce hep seyrettiği,
Mevsim boyu özlediği..

Yana yana ah çekerek,

Dün akşam,
Oturdum sahilde
Kayalıklarda.
Tek başıma seyrettim dalgaları.
Köpük köpük kalışını,
Çaresiz haykırışını.

Bir demet gül yüreğim,
Sana sundum alsana.
Sende söyle bileyim,
Benim gibi yansana.

Nefes gibi muhtacım,

Yıldızlardan düşer gözlerin Ay üzerine,
Buz tutmuş Camlarımdan İçeriye ışığın.
Başlar geceyle birlikte,Bitmesin dediğim
Düşlerimle savaşım.
Canlanır odamda,duvarlarındaki resmin.
Titrer içinde sen olan sımsıcak yüreğim.

Sorma…

Bilirim de; isyanda şimdi düşüncelerim,

Deme bana; yokmu söylenecek söz,

Mehtap Gülüyordu, Aşk denizinde.
Bir aşık ağlıyor du, Eli yüzünde.

Bir damla yaş, Bir tebessüm
Bakar gözleri.
Besbelli ki, Dağlar kadar

Bugün on Kasım,
Bin dokuz yüz otuz sekiz.
O ‘nun en büyük armağanıdır,
Her birimize Cumhuriyet’imiz.

Bak gösteriyor ati’yi,

Sen mazlum,sen biçare milletim.
Bükme boynunu.