En çok beni kırdığın yerden toparla

Sana kızamadım.
Çünkü içimde kırılan ne varsa,
Yine senin ellerinle düzelir sandım.
Beni en çok yaralayan yerden umut ettim iyileşmeyi…
Ama sen tam da oraya dokunmadan gittin.
Ne kal dedin, ne gitme.
Ne özledim dedin, ne de bitti…

Ben bir duvar gibi susarak sevdim seni,
İçimden haykırarak…
Sana söylemediğim her cümle,
Geceler boyu içimi kemiren fısıltılara dönüştü.
Kendimi susturamadım…
Çünkü ben, seni en çok içimde konuştum.

Biliyor musun?
Senin hiçbir kelimen beni susturmadı,
Ama sessizliğin darmadağın etti beni.
Bir gülüşünle toparladığın kalbimi,
Bir susuşunla darmadağın ettin.

Ve ben şimdi senden ne af bekliyorum,
Ne bir geri dönüş…
Sadece bil istiyorum;
En çok beni kırdığın yerden başlamak isterdim sana yeniden.
Aynı saflıkla,
Aynı inatla,
Aynı içtenlikle.

Ama artık anladım…
Sevgi bazen yetmiyor.
Ve en çok sevdiğin kişi,
Bazen seni en derininden paramparça edebiliyor.
Sitemim çok,
Ama dilim suskun.
Çünkü seni kırmamak için
Kendi içimde ne savaşlar verdim,
Bilemezsin…

Ben şimdi bu satırları yazarken,
Sen belki çok uzakta, bambaşka bir şey düşünüyorsun.
Ama ben hâlâ olduğum yerdeyim;
Seninle bölünen, seninle eksilen o halimle.
Ve inan bana,
Beni en çok seninle kaybettim.

Yine de…
Bir gün olur da geri dönmek istersen,
Beni en çok kırdığın yerden başla.
Çünkü ben hâlâ o yarada seni bekliyorum.

Mehmet Bildir