Emine Tokgöz Şiirleri - Şair Emine Tokgöz

Kurumuşken tüm çiçeklerim,
Haber vermeden girdin
Gönül bahçeme

Penceremde, hercai menekşelerim, sardunyalarım
Bahçemde,en sevdiğim sarı güllerim, beyaz papatyalarım,

Hani söz vermiştin!
Sen yeni doğan güneşim,
Yağmurlu havalarda gökkuşağım,
Sıcağıyla, soğuğuyla bütün mevsimlerim olacaktın.

Hani söz vermiştin!

Damarlarımda, sanki senin kanın dolaşıyor
Yalnızlığıma akıyorsun
Gözyaşı çiçeği gibi
Sana değdiğimde ben oluyorum
Pınarlarımdan denizlere dökülürken
Coşuyorum, çoğalıyorum

Hep hüzün kokar nedense geceler yalnızlıkta,
Yazılanlar isyana dönüşür;
Çığlık, çığlığa

Sevgililer,
Gecenin koynunda ağırlanır aşkla!

Ebruli çiçekler topladım bugün senin için
Sana söz verdim diye
Ve bir gün yanına gelip; ellerimle onları sana vereceğim
Artık daha fazla rahatsız etmeyecek beni biliyorum
Saatin tik-tak’ ları
Yastığımın altında saklamayacağım,

Islak kaldırımlarda bir çocuk
Üstü başı yırtık,
Kimsesiz bir çocuk ağlıyordu….
Elleri kirli, ayakları çamurlu,
Gözleri; derin okyanuslar gibi kopkoyu
Bütün ışıklar sanki sönmüş, hayat durmuş

Sevda mavisi sarmıştı yüreğimi
Ve o yalnız gecelerimden birinde
Sessizlikte çıkıp geliverdin
Sen, ben,
Sabahın beyazını beraber kucakladık
Gün başında

Sen;
Mevsimlerimden ilkbaharımsın.
Baharında daha çocukluğum.
Dallarında cıvıldıyor serçeler.
Menekşelerim rengârenk
Krizantemin hüzünlü hikayesini anımsıyorum

Sensiz yaşamak bir ölüm değil
bin ölümdür bana her gün
bir kez ölmekle unutmak değil
bin kez yaşamak seni bugün

Dayan yaralı yürek O artık dönmeyecek!

Omuzlarımda;
Suskunluğumun bedelini taşıyorum.
Ve içimde duygularımın ağır yükünü.

Şu kahreden yalnızlık var ya.
İşte yaşanmamış tüm güzelliklere isyanda.