Emin Vural Şiirleri - Şair Emin Vural

İdam sehpasında vicdanlar kapışıyor
İnsanlar,yok etmeye çalışıyorlar soylarını
Herkes ideolejisine bağlı bir köpek
Kimin umrunda sokağa bırakılmış bir bebek

Battaniyesi üstünde olan anlar mı üşüyeni

Her ayrılık acı barındırır sinesinde
Gitmek yok olmak demek değildir
Acının da güzel olduğu noktalar vardır
Bazen çekilen bir acı bin acıya bedel olur
Acı çekmeyen insan olamaz
Her zaman mutlu olan bir varlık

Ne söylesem
benden önce fısıldayanlara
Ayıp olacak
Ve kahrolacak
Göğüs kafesimin parmaklıkları
Ardındaki odalarda yaşayan

Kulaklarım gereksiz seslere
Kendini asmasa
Gözlerim,kitaplar dışında
Başka yere odaklanmasa
Var olduğum sadece
Hastane koridorlarında veyahut

Sen olmasan nasıl gülecek böyle İstanbul
Güzel duyguları tedavüle getiren
O kısa saçların var ya
Sarıyla siyahı bir çizgide ayrılmış saçların
Aynı İstanbul Boğazı gibi
Belirli sınırlar dahilinde

Kentsel dönüşüm programına almış kalbimi
Geçmişten ne kaldıysa kaldırdı bir günde
Yeni bir barınak inşa etti,tam da sol yanıma
Anahtarı elinde tutuyor kerata
Arkadan vurmuş kilidi kalbime
Diyor ''Sakın alma buraya kimseyi''

Sosyal medyada geziyorum
İşaret parmağım,yukarı aşağı yön veriyor ekrana
Gözüme bir söz ilişti
Daha yeni içmiştim sigaramı lakin
Bir tane daha yaktırdı
Not defterime özenerek yazdım sözü

Issız bir yerde
bir ağaç gölgesi
Hiç bilemedin bir bank
Olsa ve ben seni öpsem
Ortalık yerde de öperim
Lakin adabı muaşerete uygun düşmez

İlk defa korkuyorum dize
Tedirginim bugün yazsam mı seni yazmasam mı
İmge yapmaya mecalim yok
Çünkü imgelerle değil
Betimlemelerle değil
Gözyaşlarımla yazıyorum bu şiiri

Rüzgarın savurduğu dallar
Kadar acınası biri varsa benim
Kökü kıpırdatamayan asi
Dallara nasılda vuruyor
Dalgalanan bayrağın çıkardığı sesi
Hayatın her darbesinde içimden