Emanet Şiiri - Adem Kacar 2

Sonsuzluğun ucundayım
Bir adım ötesi boşluk...
Bağırmak,
Haykırmak,
İsyan etmek istedim, âdem denilen o varlığa...
Deniyorum milyon kere
olmuyor, yapamıyorum...
Ulaşamıyor sesim çığlığıma!!!
Hani bazı sözler vardır, fasarya.
Muraddan bihaber çıkar ağızdan
Dönmez bir daha geri..!
Ey Ademler, Ey Havvalar!
Kalmadı muradım sizden.
Yalnızlık en saf dostum
Bırakın kirletmeyin onu da yalanlarınızla...
Martaval etmişim onca yıl!
Yazılmış bir kere yazımız alnımıza...
Bir ses geldi aniden kalabalıklardan:
Hiç duymadığım ama hep bildiğim.
Biri çıktı karşıma hiç görmediğim ama hep tanıdığım.
Geldim, dedi.
Dualarındaki “amin” lerden,
Şükürlerinde akan yaştan,
Kalbinde kalan o saf parçadan
Çıktım da geldim...
Getirdim, kaybettiğin seni
Getirdim, vazgeçtiğin nasibini.
Emaneti ulaştırdım sahibine.
Sahibi, bırakmasın sahipsizlere...