Elveda Şiiri - Kasım Kobakçı

Elem dolu bu öykü...
Nehirlerinde, nice kılıçlar bilenmiş...
Nice rüzgarlar esmiş...
Serin rüzgar karşısı, öğlen güneşi batarken, denizde yakamoz...
Ve ben, hayaller kurardım...
Üstümde, ince bir ceket...
Bir dizeyi, ilk anlamla birleştiren şair gibi...
Hani, havadan bakılsa, koca bir ova üstünde, tüy gibi görünen ince ceketli şair...
Uzak deniz kuşlarını seyrederdim...
Gündüz, pişirdiğim ekmek kokuları uğruna, gelen etraftaki obaların insanları, tuhaf bakarlardı yüzüme...
Hani, benimle konuşmak isterler de, ilk harfinde, dudakları kilitlenir gibi olurdu...
Ahh Köroğlu...
Gündüz siyahı...
Cesur...
Hasret kaldım size...
*
Yıllar, her şeyi yutuyor...
*
Kirli, puslu, akardı Yüce ırmak...
Kaderim gibi...
Tepelerden inerdi...
Ovaya yayılırdı...
Bulanıklaşırdı...
Kirletilirdi...
Ama bilirdi...
Suyun, en saf yeri membaıydı...
Katre katre...
Damla damla dolardı, gece içimize...
Çürümüş düşlerimizi dillendirirdik...
Düşünsel tohumlar ekerdik birbirimize...
Belki filizlenir diye...
Hani yeşerir...
Gelişir...
Hani, yazın gölgelerinde, insanlar serinler diye...
Daha bi uzun boylu...
Daha bi kalın gövdeli...
Ama kurutan ağacı...
İçine giren hasettir...
Derdi bana...
Anlamazdım...
Ağaçlar inlerdi...
Gözyaşlarıyla, Yüce daha da coşardı...
Taşkın olurdu...
Hüzün olurdu...
*
Süzülerek gelirdi Yüce...
Nice varlık, içinde barınırdı...
Hepsinin yuvasıydı...
Anasıydı...
Gecelerimin şahıydı...
*
Yalnızlıkta dolaşmayan, yalnızlığı bilemez...
Acı kuytulukları da...
Derdi
*
Antakya ile İskenderun arasında idi...
Gençlik yıllarımın, sığınak yeri...
Geceleri giderdim Yüce'ye...
Düş kurmaksa, bahane idi...
Bana çok şey öğretti...
*
İlk kavalımı, onun kıyısında çaldım...
İlk şarkımı söyledim...
İlk kez, bulutlarla konuştum...
İlk kez, Yüce'ye dokundum...
İlk fısıltım...
İlk umudum...
İlk ağlayışım...
*
Yaşam, hep suyun yanındadır...
Gönlümse, hep Yüce'nin yanında...
*
Şafak söküyor...
*
Elveda...