Ellerinle toprakoydun ellerinle

Ellerinle Toprağa Koydun Bedenimi”

Ellerinle toprağa koydun bedenimi,
Ellerinle…
Sevdim dediğin o ellerle,
Kendi ellerinle gömdün beni diri diri.
Ne gözyaşı, ne merhamet…
Sadece sessizlik ve soğukluk vardı gözlerinde.

Ben hâlâ severken seni,
Sen çoktan bitirmiştin bizi.
Ama yetmedi gitmek,
Bir de ardına dönüp vurdun beni sessizliğinle.
Öyle ağır ki bu ihanet,
Kurşunla ölsem, bu kadar yakmazdı içimi.

Ellerinle toprağa koydun bedenimi,
Ve ben hiçbir şey yapamadım.
Ne bağırdım, ne kaçtım…
Sadece baktım.
Kalbimin o an paramparça oluşunu izledim.
Mezarıma bakar gibi baktım gözlerine.
Çünkü sen artık sadece bir yabancıydın bana…
Hem de beni en iyi bilen yabancı.

Sahi, hangi sevgi böyle gömer severken?
Hangi yürek böyle sessizce susar?
Sen susarak bağırdın bana,
Ve ben duyduklarımı ömrüme zehir diye içtim.

Ellerinle toprağa koydun bedenimi,
Ve ben toprağın altında değilim artık,
Toprağın kendisiyim.
Bir çiçek bile açmaz üzerimde,
Çünkü sen gömdün oraya aşkı da, beni de.

Seninle konuşurken gözlerim ışırdı,
Şimdi gözlerim kupkuru,
Ama içinde seller var.
Adımı unuttun belki,
Ama ben seni kalbime mühürledim.
Ne çıkıyor, ne siliniyor…
Sadece acıyor, hep acıyor.

Ellerinle toprağa koydun bedenimi,
Ve hiç geriye bakmadın.
Ben her gece o toprağın altından
Kendimi kazıyarak çıktım yeniden,
Ama senin bıraktığın o soğuk,
Her defasında yine gömdü beni.

Bir kadın böyle susar mı?
Böyle gömülür mü canlı canlı?
Sevdiği adamın elleriyle,
Üstelik “seviyorum” denmişken…

Ellerinle toprağa koydun bedenimi,
Sadece terk etmedin…
Beni benliğimle öldürdün.
Şimdi hangi dua geri getirir beni?
Hangi söz, hangi özür ısıtır bu mezarı?

Kalbimde hâlâ seni arayan yankılar var,
Ama sesin yok artık oralarda.
Yalnızlık kazdı mezarımı,
Sen sadece üstünü örttün.

Ellerinle toprağa koydun bedenimi…
Ama unutma:
O eller, bir gün kendi vicdanını da gömer.
Çünkü kimse, bu kadar severken
Bu kadar ölmemeli…
Kimse, sevilirken
Bu kadar sessizce toprağa verilmemeli

Söz : Azrail