Eller, Diller, Nefis ve İman

Bir serzeniş kopar, küçük bir çocuğun dilinden,
Hep seyirciler olur; kulağı tıkalı biçare ilinden,
Derdi sormaz kimse, nefis yüz çevirir ilimden,
Ellerin dilini üstün tutan aciz topluluk var; Emir'den.

Şeytana kulak asma derler; nefsini küpe edenler kulağına,
Bıkmadan, korkmadan, ibadet bilerek girerler kul hakkına,
Kimse bilmez oysaki nefsi çıkar mı acaba yarına?
Bakmadan duramaz olduk; haram olan meyvenin tadına.

Sen kendini ebedi mi sanırsın meydanda ey pehlivan,
Çıkar bir gün büken bileğini, olur meydanın yavan,
İmanla dolmayan ev, sanır mısın ola dillere şayan,
Ne yiğitler gördüm; büyük söz söyleyip ardında savsaklayan.

Yaklaştı, vuslat uğruna beklenen, özlem günü limana,
Sen akıl eder misin, kopar fırtına, yazmadan Allah alnıma,
Kem gözler hep aramaz mıydı, dengeyi değiştiren bir fırtına,
Nimetler toplanmış bedenime, ey nefsim biraz insaf Allah aşkına.