Elisanın ardına düşmek Şiiri - İlyas Kaplan

ey umarsız umutların cilvesi
diri diri gömeyim diye
bir daha olmasın seninle
buluşma hevesi
ah elisa
bırak da beni gideyim
ey günahların
kaynar pınarı

iyisi senden sakınayım
yemin olsun ki
incir dalıydım ben
beni aşkın eli
dalımdan kopardı
iç çekme elisa
benim dudağım
o dudağa varmadı
hiç

fotoğrafta
yağmurla beraber yağıyormuş gibi
savrulan saçların vardı
elisa
gözlerimde sıkışıp kalmış
sehpanın üzerinde
oyalı mendil
ve örme bir atkı

yorgunum
solgun ve örselenmiş
gidiyorum şimdi harabe evime
sizin kentinizden
o uzak noktaya ki
götürüyorum coşkun kalbimi
elisa

günahın renklerinden arınmış
bu denli yersiz
ve boşuna istekten
aşkının lekesinden arınmış
götürüyorum ruhumu

hala
somut bir emare peşindeymiş gibi
boşluğa baktım
istasyona yaklaşan trenin keskin düdüğü
ortalığı yırtarcasına geçip gitti
nerdeyse beş dakika
sürdü trenin
gürültü sesi

ey elisa
boşuna bu meyvesiz umut
vazgeç kalbimden benim
ben gidiyorum
yaralarım aşkından
kapa gözünü gece olmuştur
şimdi
uyu

uzaklaştım hızla evden
evden uzaklaşarak
elisadan uzaklaşacağımı sanıyordum
yanılmışım
kafama takmıştım bir kere
düşünüp durdum gün boyu
o çiçekli mendili
kaç kez

elisa
sen geldin aklıma yine
yüzlerce ateş
ve kan dolu gözlerle
her an uzanıyor pencerelere
senin soluklarının yalazlarındandı
içimdeki çölde suskun vaha
yanmıştı

gözünde kan
dudağında gülüş
gel başını koy yorgun dizlerime
elisa
rüzgarın sesini dinle
bırak üstüne perdeler çekeyim
tüm pencerelerin

haykırarak geliyor heeey
bir fırtına gizlice
elisamı kaçırmaya
camlar pencereler titriyor
elisa nerede diye bağırıyor dinle
pençelerini kapıya sürüyor
uzaklaş buralardan
elisa

ah elisa
sustum
korkmam senden
sen günahsın
ben çirkin bir dev
kaldır başını
günahkar elimin ucundan tut
ve acının yangını
içimi nasıl yakıp geçiyor
anla

hala
istiyorum seni elisa
candan seviyorum
gel ey somut alevim
yangınlı bağrıma
basmak istiyorum
seni

redfer