Eksiliyorsun Şiiri - Muhammed Yağmur

Gözlerimin önünde,
gökyüzünden kopan bir bulut gibi
yavaş yavaş eksiliyorsun.
Sesin,
rüzgârın taşıdığı eski bir şarkı kadar uzak artık.

Konuşmalarımızdan geriye
yalnızca suskunluk kırıntıları kaldı.
Gülüşün,
zamanın paslı ellerinde soluyor;
dokunuşun,
soğuk bir camın ardında unutuluyor.

Eksiliyorsun…
Ve ben fark ettikçe
daha çok sarılmak istiyorum sana,
ama sen,
yıldızların yavaşça söndüğü bir sabaha
doğru yürüyorsun.

Bir gün,
adını unutmaktan korkmayacağım kadar uzak olacaksın.
O gün, belki de
yüzünü hatırlamak için
eski defterlerin kenarına çizdiğim
o yarım kalmış suretlere bakacağım.

Ama şimdi…
biliyorum ki,
her vedanın içinde biraz ölüm saklıdır.
Ve sen,
çoktan eksilmeye başladın benden.