Eksilerek Tamamlanan Şiiri - Onur Göknil

I. Sessizlik

Babayım.
Evin içinde çok şey söylenir,
ama bazı sözleri ben hep içimden söylerim.
Bir gürültünün ortasında bile,
kalbim sessiz kalmayı bilir.
Çünkü bir baba,
bazen varlığını sesle değil,
suskunluğuyla anlatır.

Kırıldığımda sustum.
Kızdığımda nefes aldım.
Çünkü biliyorum,
öfke bir anlıktır ama izleri kalıcıdır.
Bir baba, o izleri taşımayı göze alır,
yeter ki ardında bir yara bırakmasın.

II. Hata

Yanıldım bazen.
Çocuklarıma anlatmak istediğim şeyi
yanlış kelimelerle söyledim.
İyi olmasını dilerken
fazla bastım sesimi.
Ve sonra sustum uzun süre,
çünkü sustukça anladım:
Bir baba en çok kendi yanlışlarını affetmeyi öğrenmeli.

Kusursuzluk bir hedef değil,
bir yüktür insana.
Ben o yükü indirmeyi öğrendim zamanla.
Bir baba,
her gün biraz daha eksilerek tamamlanır.
Sevgisini büyütürken,
kendini küçültür,
ama bu küçülme zayıflık değil,
anlamın derinleşmesidir.

III. Öğrenmek

Bir çocuğun yürüyüşünü izlemek,
insana sabrın tanımını öğretir.
Ben o küçük adımların içinde
kendi geçmişimi gördüm.
Bir zamanlar ben de babamın gölgesindeydim,
şimdi kendi gölgemi kısaltmaya çalışıyorum,
onların üzerine düşmesin diye.

Babalık, öğretmek değil,
birlikte öğrenmektir.
Bir çocuğun sorduğu soruya
her defasında yeniden insan olmaktır.
Ve bazen,
cevabını bilmediğin bir şeyde bile
yanında kalmaktır.
Bir baba, bilmekten çok durmayı öğrenir.

IV. Sevgi

Ben sevgiyi gösterişli bir şey sanmazdım hiç.
Bir bakışta,
bir sessizlikte,
bir “yemeğini yedin mi?” cümlesinde gizlidir o.
Bir baba sevgisini anlatmaz,
ama her davranışında taşır.

Çocuklarının üstüne eğilirken,
kendini biraz daha geriye çeker.
Çünkü sevgi,
yer açmaktır bir başkasına.
Ve ben öğrendim ki,
gerçek sevgi,
kendini göstermeye değil,
göstermemeye dayanır bazen.

V. Kalmak

Bir baba giderken bile kalır aslında.
Sesinde,
alışkanlıklarda,
bir cümlenin içinde kalır.
Bir çocuğun eli,
günün birinde onun eline benzer.
Bir gülüş,
aynı tınıyla yankılanır.

Ben bir iz bırakmak istemem;
iz, sahiplenmektir.
Ben sadece bir yön bırakmak isterim,
kendi yolumu unutsalar bile
kendi yollarını bulsunlar diye.

Ve eğer bir gün
bu evin içinde adım anılmazsa,
olsun.
Yeter ki biri,
birine iyilik yaparken
aynı sıcaklığı hissederse içinden.
İşte o zaman bilirim:
Bir babadan geriye,
doğru şey kalmıştır.