Eksik Kalan Herşey Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Sen olsaydın, rüzgâr bile daha nazik eserdi,
Bir yaprak bile usulca düşerdi toprağa...

Toprak bu kadar susmaz,
Güneş kendini gölgeye vurmazdı.
Çünkü sen varken
Her şey olması gerektiği gibiydi.
Kırılmadan, eksilmeden,
Yarısı hep tamam gibi...

Sen gidince
Bir boşluk öğrendim ben,
İnsanın içine çöken,
Kapanmayan bir yer gibi.
Ne kitap yetiyor anlatmaya,
Ne dua iyi geliyor.

Bir tek çiçek bile eğilmezdi rüzgâra
Sen dokunsaydın dalına...
Bir çocuk bile küfretmezdi hayata
Sen sarılsaydın ona...

Şimdi her şey biraz eksik.
Sanki bardaktaki su
Hep son yudum gibi,
Sanki yol
Hep gidecek biri varmış gibi.
Ama kimse gelmiyor.
Kimse kalmıyor.

Bir tek gece bile bu kadar uzun sürmezdi
Sen bir lambayı yaksaydın.
Yokluğun, elektrik kesintisi gibi değil,
Yokluğun:
Tüm şehirden fişi çekmek gibi.
Sokaklar suskun,
Evler kör,
İnsanlar kendi karanlığına gömülmüş.

Sen varken ben daha yavaştım,
Daha çok dinlerdim yağmuru,
Daha çok konuşurdum içimle.
Şimdi içimle bile küsüm.
Çünkü senin olmadığın her kelime
Yarım kalıyor.

Bir tek ekmek bile bayatlamazdı
Sen dokunsaydın hamuruna...
Şimdi ne yesem,
Bir tadı yok.
Ne okusam,
Bir anlamı yok.
Ne baksam,
Senin eksikliğini gösteriyor bana.

Ve inan,
Bir tek yara bile kanamazdı artık
Sen öpseydin alnımı.