Eflatun"un gözleri 4 Şiiri - Nimet Öner

Eflatun’un Gözleri 4

(Veda Duası)
Bir daha karşılaşmayalım…
çünkü yine görürsem yine severim.

Seninle vedalaşmadım aslında
Ben susarken içimden binlerce cümle geçti
Hepsi seni geri getirmeye yetmeyecek kadar sessizdi

Bir duayla uğurladım seni
Adını anmadan
Sesimi titretmeden
Gözyaşımı içime damlatarak

Dedim ki:
“Ey kalbimde iz bırakan,
Sen benden giden değil
Ben sende kalan olayım
Ama fark edilmeden…
Bir gölge gibi, bir şiir dizesi gibi,
Sessiz ve yakıcı...

Artık sokaklarda sana rastlamaktan korkmuyorum
Çünkü sen en çok kalbimde çıkıyorsun karşıma
Her sabah sensizliğe uyanıyor
Her gece seni unutarak uyuyorum
Ve unutmuyorum

Bir zamanlar “biz” olan her şeye
Şimdi uzaktan bakıyorum
Çünkü vedalar
yakınken söylenemez bazı yıkımlar
Ben uzağı seçtim
Uzakta sevmek, daha az acıtıyor içimi

Ve bu son satırlarda
Sana ait ne varsa
İçimden bırakıyorum
Gözlerimin kenarına bir dua
Dilimde bir fısıltı amin adına
Çünkü seninle şiir gökyüzü gibi; uçsuz, mavi, derin, koyu, yakıcı.
Ve daha merhametli.
Şimdi bu şiiri vedanın en zarif duasına bırakıyorum
Bir iç çekiş gibi bir mecburi susuş gibi
Sana yazınca durduramadığim kalemimi durdurup bir veda ile gidiyorum
Son defa bir çok şey söylemek istiyorum
“Mutlu ol…”mutlu ol"
Sadece bu

Gönülçerağim