Edebin Son Nefesi Şiiri - Mehmet Bildir

Edebin Son Nefesi

Bir gün, bir yerde tükeneceğim,
Tükenişim bile, incinmemiş bir edep olacak,
Son nefesim, kirlenmemiş bir bakışın aydınlığında,
Bir gül yaprağı gibi sessizce düşecek toprağa.

Bedenimden uçacak ruhum,
Kanat çırpan bir yüreğin sancısıyla,
Ne fırtınalarla kavrulmuş olsam da,
Hep edeple susmuş, edeple yanmış olacağım.

Bir gün gözyaşı dökülecek,
Ama sende değil, bulutlardan olacak;
Gök ağlayacak benim adıma,
Toprak alacak sükûnetle bedenimi.

Ben son nefesimi,
Gamzendeki o küçücük çukurda bulacağım,
Orada, bir ömrün bütün acıları,
Bir tebessümün içine sığacak.

Ve ben öleceğim,
Ama yine de sana yar olacak bir edep bırakacağım;
Bütün isyanlarımı susturup,
Bir tek sana yakışacak şekilde gideceğim.

Çünkü bu dünya, her acının imtihanıdır,
Her soluğun bedeli vardır.
Çekilen her izdırabın karşılığı,
Bir ahlak, bir sabır, bir vakar olmalı.

Gidişimin en zor hâlini saklayacağım içimde,
Acının imkânsızlığını da,
Kırılan hayallerin, sönen umutların,
Yalnızca Allah’a emanet kaldığını da…

Kimse bilmeyecek,
Gözlerim kapanırken hangi dağlar yıkıldı içimde,
Kimse duymayacak,
Kalbimin son çırpınışında hangi yangınlar vardı.

Ben edepten ayrılmayacağım,
Bir kelimem bile, kir değil dua olacak.
Bütün suskunluğum, bir kitap gibi saklanacak,
Ama hiçbir kitapta yazılmayacak,
Çünkü bu acı, sadece bana ait bir sır olacak.

Bir gün adım unutulacak,
Ama gidişimde bıraktığım sükût kalacak.
Belki bir çocuğun duasında yankılanacak,
Belki bir annenin yüreğinde,
Belki de bir sevenin gözyaşında.

Ve ben giderken,
Dünya susacak bir an,
Zaman eğilecek önümde,
Çünkü gidişimde bile edeple,
Çünkü tükenişimde bile vakar ile olacağım.

Bir gün,
Ellerin bana dokunamayacak,
Sesin bana ulaşamayacak,
Ve ben, bir hiçliğe dönüşeceğim.

Ama unutma:
O hiçliğin bile adı edep olacak,
O suskunluğun bile adı sabır olacak,
O tükenişin bile adı vakar olacak.

Ve işte o an,
Ben yok olsam da,
Sana bıraktığım iz,
Edebin en sessiz, en hüzünlü nefesi olacak.

Mehmet bildir