Duygusal Abla Şiiri - Kasım Kobakçı

Aylak, hüzünlü ve neşeli,
Mahalledeki boş arsalara, papatyalar ekerdin.
Kime kalır ki, bu gürültü,
Çay tepsileriyle mahallede.
*
Öyle tanıdık ki bize, ama tanımıyoruz onu,
Gönlü kırılsa da, kimseye bir şey anlatmazdı.
Sessizliğinde sırılsıklam, bir anı koleksiyoncusu,
Kalbi yorgun, bir aşk kahramanı.
*
Boş sokaklarda, şarkılar söyler,
Dinlemez ama bestekarları.
Duygusal abla, ne kırık bir komşuydun.