Duvardan Sızan Işık Şiiri - Seyrani Göl

Bir gün,
her şey aynıydı aslında.
Aynı sessizlik,
aynı duvarlar,
aynı ben…

Ama sonra,
bir yerim çatladı.
Belki gözümde bir yaş
zamanından önce düştü.
Belki bir rüzgâr
perdeyi hafifçe oynattı.
Bilmiyorum.

Sadece bir an
kokusunu aldım toprağın.
Nemli,
yaşayan bir şey vardı içimde.
Henüz adını bilmiyordum.
Belki umut,
belki de hâlâ hayatta olduğumu
söyleyen bir ses.

Karanlık,
bana dost gibiydi hep.
Ama o gün
gözüm kamaştı hafif bir ışıkta.
Bir çatlak açıldı duvarımda,
küçücük.
Ama içinden
bir şey sızdı:
Benim bile unuttuğum
kendim.

İlk defa
ağladım içime değil.
Bir gözyaşı
dışarıya aktı.
Ve o gözyaşı
karanlığın içinde
yol aradı kendine.

İşte o gün,
sessizlik eskisi kadar ağır değildi.
Yalnızlık,
ilk kez biraz hafifledi.

Belki de,
kendi mezar taşımı
yazmaktan vazgeçtim o anda.
S.GÖL