En çok inanmak gerekirdi bir dut ağacına.
Yaprakları yeşillendiğinde, usul usul damıtırken sözlerini...
En çok okumak gerekirdi çizgilerini.
Gövdesi, tüm ihtişamı ile atan kalbime okumalıydı.
En çok ağlamak gerekirdi gölgesine.
Güneş yaprakları arasından sızarken, üşüyen gölgesine ağlamalıydı.
En çok tatmak gerekirdi, işlemediği günahların tadını.
Kökleriyle meşk edilen o günahları, omuzlarında dolaştırmalıydı.
En çok yazmalıydı.
Harf harf yontmalıydı kuşların izlerini,
Sivri dallarıyla aralamalıydı perdeleri.
En çok sevmeliydi yapraklarındaki çiğ tanelerini.
Sabahın ayazı ile nefes almalıydı göğsünde.
En çok yürümeliydi aşkın üstüne, belki de koşmalıydı ateşe koşar gibi.
Rüyadan uyanır gibi adım adım açmalıydı gözlerini,
Birbirine bağlamalıydı adımları.
Ve en çok uyanmalıydı insan, bir dut ağacının gölgesinde.
Büşra Nisa KayaKayıt Tarihi : 25.7.2025 02:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!