Düşündü Bileğe Kişi. Şiiri - Özlem Saba

Ve bir gün düşündü Bilge kişi;

Bazı yollar gözler tamamen kapalı yürünürdü.
Açık gözlü olmaya çalışmak, büyüyü bitiridi. ..
Bazen insanlar sevilmediği için değil, hiç umut olmadığı için de değil, beklentiler karşılanmadığı ve hiç bir zaman karşılanmayacağı için hiç değil, cesur olamadıkları için terkedilirdi...

Düşündü ki Bilge kişi,
Sevginin cesaret işi olduğunu fakat cesaret ve ahmaklığın aynı şey olmadığını.
Birbirine karıştırıldığı anda intiharın kaçınılmaz olduğunu.
Salt sevginin ancak samimiyetten geçtiğini ve
bunu anlamak için kimsenin aklına ihtiyacımız olmadığını.
Sadece lanet olası saklandığı o yerden (bilinç altımızdan) çıkarıp kullanmak gerektiğini.
Bunun her insanın sorumluluğunda ve aklını başına almanın, yüreğinin sesini dinlemenin insanlığa atılan ilk adımı olduğunu.
Kendini var etmenin mecburi olduğunu

Peki akıl her şeyin mümkünü için yeterli miydi diye sordu kendi kendine ?
Tabi ki değil dedi içi.
Çünkü bazı yollar akılla da yürünmezdi, bazen aklın da üzerine olan saf sevgiye ulaşmak gerekirdi.
İste bu noktada rehber her zaman yüreğimiz olacaktır dedi iç sesi.
O her zaman doğruyu söyleyecekti.
Çünkü yaradılış hikayemizin özü sevgi, mabedi ise, kalpti.

Kişi gerçekten yeteri kadar seviyor olsa da alt yapısında iyi niyet bulunmayan her ilişki çürük ve tehlikeliydi.
Yaşamıştı ve öğrenmişti...
İşte o sevgiler bitmeye mahkumdur dedi kalbi.
Gerçekle hakikat hiç bir zaman aynı şey değildi.
Çünkü gerçek her zaman olması gerektiği gibiydi.

Ya hakikat?
Hakikat öyle miydi ?

Gerçeği kafeste olmak olan bir kuşun hakikati kafes olabilir miydi peki ?
Asla öyle değildi!

Kafesi acıyorum dedi kalbi!
Hadi uç dedi.
Aklının, kalbinin ve bedenin birleştiği kişi.